Pakiet telekomunikacyjny

[piechocinski]

Pakiet telekomunikacyjny.

Pakiet telekomunikacyjny składa się z trzech propozycji legislacyjnych oraz stanowiska PE dotyczącego "dywidendy cyfrowej": dyrektywy dotyczącej praw obywateli , propozycji dotyczącej wspólnych ram regulacyjnych dla łączności elektronicznej , propozycji ustanowienia Europejskiego Urzędu ds. Rynku £ączności Elektronicznej oraz sprawozdania z inicjatywy własnej Parlamentu ws. komunikacji i dywidendy cyfrowej . Pakiet telekomunikacyjny nowelizuje dotychczasowe przepisy i dostosowuje je do szybko postępujących zmian technologicznych i rozwoju tego segmentu rynku.

Unijne ramy prawne w dziedzinie telekomunikacji powstały w latach dziewięćdziesiątych. Miały sprostać zadaniu, jakim była liberalizacja krajowych rynków, na których królowały państwowe monopole. Demontaż hegemonii telekomów zakończył się sukcesem - spadły ceny połączeń oferowanych przez konkurujących operatorów.

W międzyczasie nastąpiły także rewolucyjne zmiany technologiczne. Telefonia komórkowa, rozwój internetu i rozkwit sieci bezprzewodowych zmieniły diametralnie oblicze telekomunikacji. Prawo Unii Europejskiej, by nie stracić skuteczności, musi odzwierciedlać te przemiany. Dlatego w 2007 roku, Komisja Europejska przedstawiła projekt reformy przepisów regulujących rynek telekomunikacji w UE, który - po wprowadzeniu pewnych zmian - PE przyjął w pierwszym czytaniu.

Parlament przyjął projekt dyrektywy w sprawie usługi powszechnej i praw użytkowników korzystających z usług telekomunikacyjnych. Poprawki kompromisowe przyjęte przez posłów nie zmieniają zasadniczego celu reformy sektora, jakim jest poprawa pozycji użytkowników na rynku usług elektronicznych, ale precyzują zapisy i wyjaśniają intencje ustawodawcy w zakresie ochrony prywatności użytkowników i poszanowania praw obywatelskich.

W sprawozdaniu w sprawie sieci i usług łączności elektronicznej oraz ochrony prywatności i ochrony konsumentów, posłowie stwierdzają, że fundamentalnym wymogiem usługi powszechnej jest zapewnienie użytkownikom, na życzenie, publicznie dostępnej usługi telefonicznej za pośrednictwem podłączenia do sieci w oznaczonym miejscu, po przystępnej cenie. Podłączenie takie powinno pozwalać na połączenia krajowe i międzynarodowe oraz ze służbami ratunkowymi poprzez numer „112” (lub jakikolwiek inny międzynarodowy numer alarmowy). Usługa powszechna tak rozumiana nie dotyczy, więc ani usług telefonii komórkowej ani szerokopasmowego dostępu do Internetu. Jednak Parlament chce, aby Komisja przedstawiła nie później niż na jesieni 2008 r. przegląd zakresu obowiązku świadczenia usługi powszechnej wraz z oceną, czy spełnione są warunki uzasadniające włączenie łączności mobilnej i szerokopasmowego dostępu do Internetu w zakres obowiązków świadczenia usługi powszechnej.

Posłowie chcą także zagwarantować klientom pełne prawo do informacji o wszelkich ograniczeniach dostępu, lub korzystania z wszelkich legalnych programów i usług przez abonenta. Umowy powinny określać poziom jakości usługi, rodzaje proponowanych usług oraz określenie czasu wstępnego podłączenia.

Posłowie domagają się większej dostępności numeru alarmowego 112 i łatwiejszego dostępu do służb ratunkowych. Państwa członkowskie powinny zapewnić w możliwie największym stopniu pełną dostępność publicznie dostępnych usług telefonicznych w przypadku załamania sieci w wyniku katastrofy lub działania siły wyższej. Przedsiębiorstwa świadczące publicznie dostępne usługi telefoniczne powinny zapewnić nieprzerwany dostęp do służb ratunkowych z jakiegokolwiek miejsca na terytorium UE.

Posłowie domagają się także obowiązkowego zapewnienia dostępu do numeru alarmowego o zaginionych dzieciach (numer 116-00). Jak dotąd państwa członkowskie uruchamiają tę usługę na zasadzie dobrowolności i jedynie 7 krajów UE wdrożyło to zalecenie.
Użytkownicy powinni mieć dostęp do wszystkich numerów we Wspólnocie bez względu na stosowaną przez ich operatora technologię czy urządzenia (np. telefonia stacjonarna, komórkowa, czy VOIP).

Ludzie niepełnosprawni, starsi i osoby o szczególnych potrzebach powinny mieć zapewniony łatwiejszy dostęp do usług telekomunikacyjnych. Około 15 % Europejczyków to ludzie niepełnosprawni, a w 2020 roku 25% populacji stanowić będą ludzie powyżej 65 roku życia. Posłowie uważają, że użytkownikom niepełnosprawnym należy zapewnić dostęp do służb ratunkowych, równoważny do tego, z którego korzystają inni użytkownicy. Państwa członkowskie powinny zachęcać do produkcji i udostępniania urządzeń oferujących niezbędne usługi i udogodnienia dla osób niepełnosprawnych.

Zgodnie z proponowaną dyrektywą użytkownik będzie miał prawo do zmiany operatora z zachowaniem dotychczasowego numeru telefonicznego, a czas przeniesienia numeru nie powinien być dłuższy niż jeden dzień. Posłowie dostrzegają również ryzyko przeniesienia numeru konsumenta bez jego zgody i proponują, aby państwa członkowskie miały możliwość stosowania minimalnych proporcjonalnych środków niezbędnych do ograniczenia takiego ryzyka, jednocześnie nie pozbawiając tego procesu atrakcyjności dla konsumentów.
Posłowie chcą również, aby czas trwania umów zawieranych między abonentami i przedsiębiorstwami nie przekraczał 24 miesięcy. Operatorzy powinni gwarantować użytkownikom możliwość zawarcia umowy na maksymalny okres 12 miesięcy obejmującej wszystkie usługi i urządzenia końcowe.

Nie należy w sposób nadmierny ograniczać dostępu użytkowników do sieci, do rozpowszechniania treści oraz wykorzystywania wybranych przez nich aplikacji, ani dopuszczać do degradacji usług i spowolnienia ruchu w sieciach. Jednak pewne ograniczenia techniczne będą dopuszczalne, takie jak na przykład SIM-locki w telefonach komórkowych lub ograniczenia w dostępie do numerów bezpłatnych, o ile użytkownik zostanie o nich poinformowany w momencie podpisywania umowy.
Proponowana dyrektywa harmonizuje przepisy państw członkowskich wymagane dla zapewnienia ochrony podstawowych praw i wolności, w szczególności prawa do prywatności. Posłowie chcą, aby ochrona danych osobowych dotyczyła publicznych oraz publicznie dostępnych sieci prywatnych. Pozwoli to na przykład objąć jednakową ochroną użytkowników, których dane gromadzone są i przetwarzane przez prywatne portale społecznościowe typu Facebook, Linked-In, MySpace, Last.fm, GoldenLine, czy Nasza-Klasa.

Posłowie proponują również zapisy, które zmniejszają ryzyko utraty, zniszczenia, zmiany, ujawnienia lub dostępu do danych osobowych w wyniku awarii sieci lub ataku na sieć. Dostawca usług łączności elektronicznej będzie musiał zawczasu poinformować użytkowników w celu uniknięcia zagrożenia praw i interesów klienta, a także powiadomić krajowy organ regulacyjny. Powiadomienie powinno zawierać informacje o charakterze naruszenia i zalecanych środkach w celu ograniczenia jego negatywnych skutków. Dostawcy powinni także raz do roku informować użytkowników o stwierdzonych naruszeniach dostępu do sieci w tym okresie.

Dostawcy usług łączności elektronicznej muszą ponieść znaczne nakłady inwestycyjne w celu zwalczania komunikatów niezamówionych („spamu”). Posłowie uważają, że są oni w lepszej sytuacji od użytkowników końcowych pod względem wiedzy i zasobów niezbędnych do wykrywania i identyfikacji nadawców takich komunikatów. Dostawcy usługi poczty elektronicznej oraz innych usług powinni mieć możliwość wszczynania przeciwko nadawcom spamu postępowań i w ten sposób bronić interesów swoich klientów.

Abonenci powinni uzyskać informacje o warunkach związanych z użytkowaniem sieci, które zawierać powinny m.in. zawiadomienia o naruszeniu praw autorskich oraz innego rodzaju bezprawnym wykorzystywaniu bądź rozpowszechnianiu treści szkodliwych. Informacje powinny ponadto zawierać porady i środki ochrony z zakresu zagrożenia bezpieczeństwa osób, jakie może zaistnieć w związku z ujawnieniem w niektórych przypadkach informacji prywatnych lub danych osobowych i osobistych. Tego rodzaju informacje powinny być możliwie najczęściej uaktualniane i przedstawiane w sposób zrozumiały w wersji elektronicznej i papierowej, a także na stronach internetowych władz krajowych.

Ponieważ nie ma odpowiednich przepisów prawa wspólnotowego, które pozwalałyby określić, jakie treści, programy i usługi uznaje się za zgodne z prawem lub szkodliwe, decyzje o tym podejmowane są na podstawie prawa krajowego. Decyzje te należą wyłącznie do właściwych krajowych organów państwowych, a nie do dostawców sieci lub usług łączności elektronicznej.

Parlament przyjął projekt dyrektywy i rozporządzenia stanowiące część pakietu telekomunikacyjnego, w których proponuje, aby uwolnione w wyniku przejścia na cyfrowe nadawanie sygnału telewizyjnego częstotliwości radiowe zostały przeznaczone na rozwój nowych usług, takich jak szerokopasmowy dostęp do Internetu lub mobilna telewizja. Posłowie zmienili również zapisy dotyczące wspólnotowego regulatora rynku telekomunikacyjnego (BERT).

KE wnioskowała o utworzenie Europejskiego Urzędu ds. Rynku £ączności Elektronicznej, ale Parlament poparł pomysł własnej Komisji Przemysłu (ITRE) utworzenia Organu Europejskich Regulatorów Telekomunikacji (ang. BERT), który będzie pełnił rolę opiniotwórczą, ale także dbał o harmonizację rozwiązań przyjmowanych przez regulatorów krajowych w celu zapewnienia uczciwej konkurencji i wysokiej jakości usług. W jego skład wejdą przedstawiciele 27 krajowych organów regulacyjnych.
BERT ma być finansowany ze środków z budżetu UE i przez krajowych regulatorów. Na tym etapie posłowie nie podjęli decyzji, w jakich proporcjach ciężar finansowania spadnie na UE i krajowe organy.
Zgodnie z wolą posłów, rynek telekomunikacyjny będzie podlegał wspólnej regulacji przez krajowe organy regulacyjne, które muszą konsultować swoje decyzje z Komisją Europejską i BERT. Jeśli BERT uzna proponowane przez krajowego regulatora środki za nieodpowiednie lub nieefektywne, Komisja może zażądać ich zmiany.

Krajowy regulator rynku telekomunikacyjnego będzie mógł zmusić dominujących operatorów do funkcjonalnego rozdzielenia świadczenia usług od zarządzania siecią, za pomocą, której te usługi są świadczone. Przed podjęciem decyzji, krajowy organ regulacyjny będzie musiał skonsultować się z Komisją Europejską oraz nowym Urzędem Europejskich Regulatorów Telekomunikacji (BERT), który będzie miał za zadanie zapewnić spójność przyjmowanych środków na terenie całej UE. Zastosowanie tego środka powinno jednak mieć charakter nadzwyczajny, kiedy Komisja i BERT stwierdzą, że żadne inne środki nie są w stanie zagwarantować efektywnej konkurencji na rynku.

Po przejściu na cyfrowe nadawanie sygnału telewizyjnego, operatorzy bezprzewodowi uzyskają szerokie pasmo radiowe, zajmowane wcześniej przez analogowe kanały tradycyjnej telewizji. Uwolnione zakresy trzeba podzielić między chętnych. Wolny zakres częstotliwości można rozdysponować dowolnie, ale zgodnie z krajowymi planami rozdziału częstotliwości i należy zapewnić harmonizację ich wykorzystania, dlatego posłowie namawiają państwa członkowskie do ścisłej współpracy miedzy sobą oraz z Komisja Europejską.

W przyjętym sprawozdaniu z inicjatywy własnej (nielegislacyjnym) w sprawie pełnego wykorzystania potencjału dywidendy cyfrowej w Europie: wspólne podejście do zagospodarowania zakresów częstotliwości zwolnionych w wyniku przejścia na nadawanie cyfrowe, Parlament wezwał do przekazania części uwolnionego w skutek cyfryzacji spektrum wykorzystywanego w analogowych technologiach wojskowych na potrzeby nowych zastosowań cywilnych.

Dywidenda cyfrowa to szerokie pasmo częstotliwości radiowych, które zostanie uwolnione po tym, jak korzystające z nich telewizje analogowe przestawią się na nadawanie cyfrowe. Tłok w paśmie publicznym blokował do niedawna rozwój sektora telekomunikacji, którego wartość rynkowa oscyluje wokół 2,2% łącznego PKB Unii Europejskiej.

Z materiałów Sejmowej komisji ds.UE

[sharmlover]

Posłowie domagają się większej dostępności numeru alarmowego 112 i łatwiejszego dostępu do służb ratunkowych. Państwa członkowskie powinny zapewnić w możliwie największym stopniu pełną dostępność publicznie dostępnych usług telefonicznych w przypadku załamania sieci w wyniku katastrofy lub działania siły wyższej. Przedsiębiorstwa świadczące publicznie dostępne usługi telefoniczne powinny zapewnić nieprzerwany dostęp do służb ratunkowych z jakiegokolwiek miejsca na terytorium UE.

Posłowie domagają się także obowiązkowego zapewnienia dostępu do numeru alarmowego o zaginionych dzieciach (numer 116-00).

Ludzie niepełnosprawni, starsi i osoby o szczególnych potrzebach powinny mieć zapewniony łatwiejszy dostęp do usług telekomunikacyjnych. Około 15 % Europejczyków to ludzie niepełnosprawni, a w 2020 roku 25% populacji stanowić będą ludzie powyżej 65 roku życia. Posłowie uważają, że użytkownikom niepełnosprawnym należy zapewnić dostęp do służb ratunkowych, równoważny do tego, z którego korzystają inni użytkownicy. Państwa członkowskie powinny zachęcać do produkcji i udostępniania urządzeń oferujących niezbędne usługi i udogodnienia dla osób niepełnosprawnych.

Jakie sa szanse na wprowadzenie w zycie w/w propozycji w ciagu najblizszych 2-3 lat?