Pochodzącą z Góry Kalwarii Małgorzatę Rejmer nominowano do kolejnej nagrody literackiej – Nike. O Małgorzacie Rejmer zaczęło być głośno, kiedy w 2009 roku – w wieku niespełna 24 lat – opublikowała „Toksymię”. Powieść o toksycznych relacjach pomiędzy kilkorgiem mieszkańców warszawskiej Pragi niektórzy krytycy okrzyknęli debiutem roku. Do jej napisania namówił absolwentkę piaseczyńskiego LO Paweł Dunin-Wąsowicz, który wcześniej odkrył Dorotę Masłowską. – Gdyby nie jego determinacja, odkładałabym debiut w nieskończoność, bo ciągle mi się wydawało, że jeszcze nie dorosłam do pisania – uważa Małgorzata Rejmer.
Na ekranizację czeka scenariusz na podstawie „Toksymii”, który Rejmer napisała razem z Wojciechem Smarzowskim. Film ma wejść do kin na przełomie 2015 i 2016 roku.
Fascynujący chaos
Małgorzata Rejmer mówi, że „od dzieciństwa coś tam sobie pisała”. Uwierzyła w siebie, kiedy siedem lat temu spod jej pióra wyszedł reportaż o Stanach Zjednoczonych, nagrodzony podczas warszawskiego festiwalu Planete Doc Reviev.
W 2007 roku zafascynowały ją podróże po Europie Wschodniej. – Wszystko zaczęło się od wyjazdu do Mołdawii. Miałam poczucie, jakbym trafiła na peryferie świata, gdzie wszystko rządzi się innymi prawami – opowiada. Później wybrała się do Rumunii, Bułgarii, Turcji, a następnie innych państw bałkańskich. Jak mówi, spotkała tam „chaos, absurd i żywiołowość”.
W Rumunii, w Bukareszcie, osiadła na dwa lata. Porównuje to miasto do upadłego Bizancjum. – Bukareszt od samego początku mnie fascynował, przyciągały mnie kontrasty, pomieszanie światów: luksus, a obok bezpańskie psy; czarne limuzyny, a obok cygańskie rodziny mieszkające na ulicy – tłumaczy pisarka.
Obserwacje i doświadczenia przelała na papier: napisała „Bukareszt. Kurz i krew”. W zeszłym roku za ten zbiór reportaży dostała trzy nagrody („Newsweeka”, TVP Kultura i „Kuriera Szczecińskiego”), a do kolejnej – Paszportu „Polityki” – ją nominowano. Na początku października okaże się, czy za książkę otrzyma też Nagrodę Literacką Nike.
Tęsknota za zapachem szuwarów
Małgorzata Rejmer nie ukrywa, że rosnąca sława i nagrody „trochę pomagają, bo zapewniają finansową niezależność”. – Łatwiej jest mi podróżować. Ale spotkania autorskie i zlecenia z gazet odciągają mnie od pracy. Dlatego teraz, kiedy zaczęłam pisanie książki o Albanii, muszę z nich zrezygnować – przyznaje.
Żałuje, że trwające od pięciu lat nieustanne podróże (właśnie wybiera się do wspomnianej Albanii) nie pozwalają jej na odwiedzanie Góry Kalwarii tak często, jak by chciała. – Jeśli już tu jestem, to na chwilę, żeby porozmawiać z rodziną. Ale fascynuje mnie to, jak zmienia się miasto – mówi.
Z czasów dzieciństwa i wczesnej młodości pamięta „sierpniowy zapach szuwarów i gnijących roślin nad Wisłą, szukanie zaskrońców, włóczenie się razem z bezpańskimi psami”. I ścieżkę spacerową na wiślanej skarpie. – Bardzo ją lubię, to wielki skarb Góry Kalwarii – uważa.
PIOTR CHMIELEWSKI http://nadwisla.pl/index.php?pokaz=tekst&id=3338
